Zoals veel kinderen die opgroeiden in de late jaren 90 en vroege jaren, regeerde Tony Hawk een paar jaar mijn gameleven. Ik kwam pas echt in de serie terecht tot Pro Skater 3 omdat ik geen PlayStation had. Toen ik eenmaal een GameCube had, werd THPS 3 mijn favoriete game na school omdat het zo gemakkelijk was om het op te zetten, wat muziek aan te zetten en te relaxen. Sommige albums zijn zelfs zo verbonden met Tony Hawk-games in mijn hoofd dat het bijna raar voelt om geen controller in mijn handen te hebben als Weird Al’s Hardlopen met een schaar of die van Eminem De Eminem-show beginnen op Spotify.
Wanneer ik naar een nieuwe extreme sportgame kom, of het nu skateboarden, snowboarden of skaten is, ben ik op zoek naar datzelfde gevoel. Verschillende moderne games (met name Session, Skater XL en Roll7’s OlliOlli World) hebben deze sfeer genageld, waardoor ik de ontspannende, op rennen gebaseerde gameplay heb waarnaar ik op zoek ben. Rollerdrome is dat beslist niet, wat tot vroege frustratie leidde. Gelukkig heeft de kwaliteit van het spel me uiteindelijk kunnen overtuigen, ook al is het niet iets waar ik in de toekomst naar terug wil keren.
De vibes zijn uit
Voor alle duidelijkheid, dit is een heel erg ‘ik’-probleem. Ik ben het soort kerel dat gewoon binnen wil komen en mijn stress wil laten wegsmelten als ik een skateboardspel speel. Het gaat meer om het spijkeren van een rad-lijn dan om het behalen van grote scores – hoewel die soms hand in hand gaan. Daarom gaf ik de voorkeur aan skategames toen ze nog eenvoudig waren. THPS 3 is waarschijnlijk de goede plek, en veel van de games hebben daarna meer toegevoegd dan ik persoonlijk nodig had.
Rollerdrome voegt niet alleen meer knoppen toe; het voegt ook verschillende soorten vijanden toe die je kunt leren. Zoals elke goede extreme sportgame, kun je grabs en grinds doen terwijl je rotaties en flips toevoegt om dingen interessant te houden. Deze trucs zijn relatief eenvoudig als je skategames bijhoudt, maar ze zijn nog steeds leuk om uit te voeren. Bovendien kun je niet nalaten een truc te doen, dus het is een beetje hersenlozer dan zoiets als Session. Dat is belangrijk omdat deze bewegingen de enige manier zijn om kogels terug in je wapens te krijgen. En die ga je nodig hebben.
Elk level zit vol met vijanden die je moet doden om te voltooien. Deze vijanden variëren van vleermuiszwaaiende schurken tot teleporterende jagers die hun geest gebruiken om energiestralen op je af te schieten. Het wordt wild. Gelukkig heb je een aantal belangrijke tools tot je beschikking. De meest prominente zijn de vier verschillende wapens die je hanteert. Tussen je dubbele pistolen, jachtgeweer, granaatwerper en experimentele laser heb je tal van opties.
Je kunt ook de linker trigger ingedrukt houden om te vertragen (een zeer belangrijke tactiek bij het gebruik van dat geweer als je de schade wilt maximaliseren), en je hebt een speciale ontwijkknop waarmee je de meeste aanvallen kunt vermijden. Maar als ze later in het spel op meer vijanden komen, wordt het snel hectisch, en niet op een goede manier. Ik moest vaak denken aan mijn middelbare schooltijd toen ik in de avondspits bij McDonald’s aan de kassa werkte, met boze klanten en een zeurende baas goochelde terwijl ik gewoon mijn werk probeerde te doen. Helaas stond er geen gratis Quarter Pounder op me te wachten toen mijn dienst het doden van slechteriken voorbij was.
Bovendien heeft elk niveau 10 doelen die je moet voltooien, naast het vermoorden van je vijanden. Tony Hawk-fans zullen bekend zijn met deze doelen, maar de toevoeging van tegenstanders die je constant proberen te doden, maakt sommige van deze een hele klus. Elk niveau heeft bijvoorbeeld een speciaal trick-token dat je nodig hebt om een trick te voltooien in de buurt van het doel. Ik verloor al snel de tel van het aantal keren dat ik de Token in een rij had staan en klaar om aan te vallen, om vervolgens van de koers te worden geslagen omdat ik op het laatste moment een laserstraal moest ontwijken. Door dit alles te doen terwijl ik probeerde onder de maat te blijven (of het risico te lopen een hit op mijn score te krijgen), werd mijn angst maximaal.
In het begin was dit frustrerend. Ik wist dat de Rollerdrome anders zou zijn dan Tony Hawk, Skate of Session. Het staat zelfs ver af van de skateboardserie OlliOlli van ontwikkelaar Roll7. Het heeft tenslotte geweren. Ik had gewoon niet verwacht dat de ervaring zo stressvol zou zijn. Veel daarvan komt neer op de specifieke manier waarop ik dit soort games wil spelen. Het gaat meer om ontspannen met een spel met strakke besturing en niet veel anders. Rollerdrome’s introductie van wapens en vijanden brengt het dichter bij een bijna competitieve ervaring waarbij ik niet langer de controle heb over hoe intens de sessie is. Natuurlijk kun je op elk niveau verschillende runs maken en dingen uit elkaar halen, maar het voelde vaak alsof ik tegen de mechanica vocht in plaats van er gewoon mee te stromen. Dat is voor mij de antithese van een goed skateboard- of skatespel.
Ongeveer halverwege de wedstrijd begon dat gevoel af te nemen. Een deel daarvan was waarschijnlijk dat ik gewoon aan de gimmick van Rollerdrome moest wennen, maar ik kan een heel specifiek punt aanwijzen waardoor ik echt de hoek omging en van het simpelweg respecteren van het vaartuig zonder het echt leuk te vinden, naar te denken dat Roll7 iets op het spoor is.
Een mooie revolutie
Het plot van Rollerdrome draait om een toekomstige dystopie waarin spelers zich bij de Rollerdrome aansluiten om te strijden voor een beter leven. Het wordt gerund door een duidelijk corrupte supercorporatie, waar je langzaam meer over zult leren terwijl je speelt. Dit achtergrondverhaal is intrigerend, hoewel het meestal wordt verteld via achtergronddetails en radio-uitzendingen. Het belangrijkste is echter dat het korps nieuwe wapens bouwt die ze kunnen gebruiken om iedereen neer te halen die tegen hen ingaat en ze test tegen de Rollerdrome-concurrenten.
Ongeveer halverwege kom je een van deze experimentele wapens tegen. Het is een enorme tank met raketten, een Gatling-kanon en poten die in hellingen veranderen. Het belangrijkste voor mij is dat er niet veel nevendoelen zijn om te voltooien. Het is alleen jij, je skeelers en de tank. Na zoveel stressvolle gameplay, was het alsof ik een oase binnenging. De druk om doelen te bereiken smolt weg, en ik kon me gewoon concentreren op in leven blijven en een goede, ouderwetse moord plegen.
Helaas is deze baasstrijd de eerste van slechts twee, en het vervolg is slechts een iets hardere versie van deze. Als Rollerdrome zich meer op deze baasgevechten had gefocust, zou ik veel meer geïnteresseerd zijn geweest. In feite roept zoveel van het verhaal, het uiterlijk en de sfeer van de game op De rennende maneen film uit de jaren 80 met in de hoofdrol Arnold Schwarzenegger als verzetsstrijder die door een totalitair regime in een dodelijk spel wordt gebracht.
Die film is tot de rand gevuld met persoonlijkheid via de vijanden die Arnie bestrijdt, en Rollerdrome had iets soortgelijks kunnen doen om het verhaal interessanter te maken en de gevechten nog meer stijl te geven. Helaas is er geen operazang, strijders van 300 pond in de strijd. Elk type vijand is verschillend van het andere, maar er is geen variatie. Als je de eerste hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Het is natuurlijk moeilijk om een ontwikkelaar te verwijten dat hij een andere richting inslaat, maar deze game smeekt om meer persoonlijkheid. Het heeft een ongelooflijke uitstraling, maar zoveel ervan voelt droog aan omdat er niets is dat dat echt ondersteunt.
Ondanks mijn problemen met de manier waarop de game een deel van zijn potentieel verspilt, moet worden gezegd dat de ontwikkelaars geweldig werk hebben verricht door iets te maken dat vrijwel iedereen kan aanspreken. Je kunt de campagne niet alleen met veel moeilijkere levels opnieuw spelen, maar er zijn talloze toegankelijkheidsopties om de ervaring naar wens af te stemmen. Dit omvat zaken als het uitschakelen van schade, het geven van oneindige munitie of het gewoon speelbaar maken van elk niveau zonder dat je uitdagingen hoeft te voltooien. Het is een groot aantal functies die goed doordacht en belangrijk zijn omdat je totale controle hebt over hoe moeilijk Rollerdrome is.
Het vonnis
Rollerdrome is het soort spel dat een vervolg nodig heeft dat het concept nog verder brengt om zijn volledige potentieel te bereiken. Roll7 heeft bewezen zijn titels te ondersteunen met vervolgen, wat me erg enthousiast maakt over wat een tweede Rollerdrome-game zou kunnen zijn. Kijk maar naar de OlliOlli-serie: meer dan drie games, het is uitgebreid op zijn kernpremisse totdat het uitstekende OlliOlli World eerder dit jaar werd uitgebracht. Rollerdrome heeft absoluut de botten om iets soortgelijks te doen.
Mijn tijd bij Rollerdrome was gevuld met ups en downs. Het kernidee is geweldig, maar het duurde even voordat ik opwarmde voor een extreme sportgame die je onder druk zet om met meerdere dingen tegelijk te jongleren. Visueel ziet het er fenomenaal uit, maar Rollerdrome mist de persoonlijkheid die het over de top zou hebben genomen. Het is een solide eerste uitje dat een vervolg nodig heeft om zijn volledige potentieel te bereiken.
Eindscore:
7 / 10