Verwacht geen wilde hond met een gehoornde helm. De Vikingwolf van deze Netflix-thriller-horrorinzending is meer een figuur uit de Scandinavische mythische traditie, totdat stadsmensen uit elkaar worden gerukt door een onzichtbare kracht die kenmerkende klauwafdrukken achterlaat. En wanneer de nieuwe politiechef in de stad een verband ontdekt tussen het geweld en het steeds vreemdere gedrag van haar dochter, is het tijd om versterking te halen in de hoop de zaak op te lossen.
VIKING WOLF: STREAMEN OF OVERSLAAN?
De kern: Een doorgewinterde politieagent uit een grote stad verhuist met haar kinderen naar een kleine stad na een familietragedie, trouwt met een gemoedelijke plaatselijke inwoner en wordt hoofd van de politie, net op het moment dat een golf van gruwelijke moorden het gebied angst aanjaagt. Ze is toegewijd aan het vinden van de moordenaar en het stoppen van het geweld, maar haar werk moet ruimte delen met de moeilijkheden in haar persoonlijke leven, vooral haar steeds gespannenre relatie met haar tienerdochter. Er zijn ook lokale vooroordelen tegen de technieken van moderne politie om te navigeren, evenals een gezonde toegeeflijkheid voor folklore en mythe die ze als buitenstaander niet volledig begrijpt en ook niet wil toegeven. Kan deze agent de zaak oplossen voordat het nog verder inbreuk maakt op het nieuwe leven dat ze heeft opgebouwd?
Als je denkt dat die alinea klinkt als de logregel van het nieuwste moorddrama van Nordic Noir dat op de streamingplatforms verschijnt, dan begrijp je ook waar Vikingwolf komt vandaan, omdat het die ingrediënten neemt en er zijn eigen draai aan horror aan toevoegt. Maar aangezien dat genre pas later in de film echt tot uiting komt, bestaat hier vooral uit de typische bouwstenen van series als De Walhalla-moorden of Uitbijter.
Niet dat dat erg is. Na een korte inleiding die de oorsprong van de mythe verkent waarvan de titel is afgeleid, Vikingwolf laat Thale (Elli Muller Osborne) in een mum van tijd vallen in het centrum van een wrede aanval op een groep tieners in de diepe bossen van de Noorse regio Telemark. Liv (Liv Mjones), de moeder van Thale en de politiechef, heeft de taak om te bepalen of het een wolf is die aanvalt, en zo ja waarom – de heersende wijsheid is dat wolven niet hun volgende maaltijd van mensen maken – maar Liv krijgt meer dan waarop ze had gerekend toen een zelf beschreven weerwolfjager opdook en haar een doos met handgemaakte zilveren kogels cadeau deed. Met de hulp van William (Arthur Hakalahti), een dierenarts wiens moderne methoden botsen met de elementen van mythe en folklore die aan het werk zijn bij de moorden, moet Liv de waarheid achterhalen terwijl ze ook probeert opnieuw contact te maken met en uiteindelijk haar oudste dochter te beschermen tegen wat er is gebeurd. levend en hongerig in hun nieuwe stad.
Aan welke films zal het je herinneren? Vikingwolf co-schrijver Espen Aukan hielp ook met pen Troleen vermakelijke kijk op oude folklore en monsterfilms die in 2022 op Netflix verschenen. En er zijn meer dan een paar referenties in deze Wolf naar de horrorkomedieklassieker uit 1981 Amerikaanse Weerwolf in Londenvooral dankzij de transformationele make-upeffecten van Rick Baker.
Prestaties die het bekijken waard zijn: Elli Muller Osborne zal zeker de ruggengraat van Thale’s stadskind benadrukken wanneer de lokale pestkoppen haar beginnen rond te duwen, en Osborne gaat ook goed om met de afdaling van haar personage in wolvenbitgekte, afwisselend persoonlijke verwarring en de uiterlijke uitdrukking van typische tieneronverschilligheid.
Memorabele dialoog: ‘Kent de hulpsheriff de term ‘lycanthrope’?’ Laat het maar aan Lars (Stale Bjornhaug) over, een chagrijnige, eenarmige oude meerkoet die halverwege opduikt in zijn camper Vikingwolf om de procedure te verlevendigen met kale waarschuwingen over weerwolven. ‘Dat is waar wij… jij naar op zoek bent. Het is een warg. Wolf. Een weerwolf.”
Seks en huid: Geen, tenzij je het hebt over mensenvlees dat uit elkaar wordt gescheurd door gigantische wolvenklauwen.
Onze mening: Als Vikingwolf vordert, heeft Lars nog een paar andere interessante weetjes te bieden over de kennis van lycanthrope in relatie tot de verhaallijn van de film. Het is vrij typerend voor weerwolfdingen om terug te gaan naar een soort lang geleden vloek, toch? De eeuwenoude zekerheid van een bepaalde kandidaat, die uiteindelijk transformeert als de tijd rijp is en de maan vol is. Maar hier, in plaats van een vloek, gaat Lars door over een ‘gif’, een ‘infectie die gestopt moet worden voordat het zich verspreidt’, en God sta je bij als de bloedlijn niet op tijd wordt doorgesneden. Het is een interessante rimpel in het verhaal dat een modern begrip van overdraagbare ziekten combineert met vage noties van orale traditie en Noordse folklore, en hoewel Vikingwolf onderzoekt deze invalshoek niet volledig, het voegt wel een aantal verleidelijke details toe aan zijn draai aan de gebruikelijke reeks weerwolffeiten en -cijfers.
Tegen de tijd dat het bloed echt begint te stromen – snel genoeg wordt duidelijk dat Lars’ waarschuwingen over het verbreken van de bloedlijn beslist niet zijn opgevolgd – zou je eigenlijk willen dat het eerder was gebeurd, aangezien het tempo van de Vikingwolf heeft de neiging om te slepen. Maar het ontwikkelt wel een onheilspellende sfeer die vanaf het begin boven de procedure hangt, en het maakt goed gebruik van het mysterie en de dreiging van het omliggende bos. Wat is daarbuiten? Zullen onze moderne gemakken en bewapening ons beschermen? En hoeveel van de mythen die we oproepen om uit te leggen wat we niet begrijpen, komen voort uit lang vergeten waarheden? Vikingwolf is een humeurige en langzame verbranding. Maar net als het Nordic Noir-genre waaruit het lijkt te putten, vindt het aangrijpende momenten in al die stilte.
Onze oproep: STROOM HET. Vikingwolf verpakt zijn Nordic Noir-structuur in de gruwelijke angsten van het horrorgenre en biedt een aantal intrigerende vooruitzichten over welke waarheden er bestaan in de nevelen van de folkloristische traditie.
Johnny Loftus is een onafhankelijke schrijver en redacteur die op vrije voeten is in Chicagoland. Zijn werk is verschenen in The Village Voice, All Music Guide, Pitchfork Media en Nicki Swift. Volg hem op Twitter: @glennganges